Rachna - Brief aan moeder 2

Liefste moeder,

Er is mij iets ongelooflijks overkomen! Zoals ik al schreef, was er in Katzheim een geheimzinnige man die mij in de gaten hield. Toen ik de volgende dag aankwam in een ander dorp, bleek hij mij gevolgd te zijn want hij logeerde opnieuw in dezelfde herberg als ik. Ik sprak hem aan en vroeg of hij ook op weg was naar Marienburg. Dat bleek zo te zijn.

We raakten aan de praat, en bleken een heleboel gedeelde interesses en ideeën te hebben. In tegenstelling tot de priests in Marienburg vond hij mijn idee om de rijken te dwingen geld aan de armen te geven niet belachelijk.  De weg naar Marienburg leek plots veel korter dan ik eerst dacht.

Toen we Marienburg binnengingen, was er net een markt aan de gang waar elfen allerlei waren verkochten. Elfen-handelaars, dat had ik nog nooit gezien. Echt fascinerend.

Op een gegeven moment zag mijn metgezel elfenlaarzen die hij dolgraag wilde hebben. Blijkbaar kan je met zo’n laarzen onhoorbaar lopen.  De elf van wie de laarzen waren, was echter – zacht uitgedrukt- niet geneigd om aan een mens te verkopen. Dat was natuurlijk een kolfje naar mijn hand. U weet toch nog hoe ik vroeger elk snoepje kreeg waar ik om vroeg, en iedereen alles geloofde wat ik vertelde? “Dat kind kan zelfs een steen doen geloven dat hij een pluimpje is”, zei u dan. Om mijn compagnon te helpen, haalde ik dus mijn charmantste glimlach boven, en een minuut later kon hij de laarzen kopen voor 150 goudstukken. Da’s veel geld natuurlijk, maar voor zo’n elfenlaarzen is het een schijntje.

U vraagt zich waarschijnlijk af waar dit verhaal naartoe leidt. Welnu, nadat de mysterieuze man de laarzen had gekocht, nam hij me mee naar een herberg. Een ietwat bizarre plek, waar heel wat mensen dobbelspelletjes speelden en enkele onguur uitziende figuren zaten te konkelfoezen. Wat me opviel waren de vele x-tekens die op onopvallende plekken waren aangebracht.
Mijn gezel vertelde me eindelijk zijn naam, Wilbur, en onthulde dat hij een priest van Ranald was. Dat zei me niet meteen iets, maar toen hij me vertelde over Ranald en zijn volgelingen, was mijn interesse meteen gewekt. Een god die lak heeft aan regeltjes en pompeuze rituelen, fantastisch!
En het mooist van al: hij polste of ik geen initiate van Ranald wilde worden. Onderweg had hij mij op subtiele wijze op de proef gesteld, en toen ik die laarzen te pakken kreeg, was hij volledig overtuigd dat ik een geboren Ranald-initiate was. Uiteraard zei ik volmondig ja.

Lieve moeder, ik ben zo gelukkig dat ik Ranald heb leren kennen. Ik voel tot in het diepst van mijn hart dat dit de god is waaraan ik mijn leven wil wijden. Wilbur is me nu alles aan het leren wat ik moet weten. Het is allemaal nieuw voor mij, maar het is geweldig!

Veel liefs,

Je dochter Rachna