Het verval van de wereld

Een historische beschrijving van de gebeurtenissen aangaande de heks, de moordenaar en de handelaar.

Vroeg in de ochtend na onze vorige avonturen, zetten we onze tocht richting Eisenthal voort. Mijn opdracht was nog steeds dezelfde, namelijk het onderhandelen om een deel (of alles) van de beroemde Eisenthaler Ijswijn in te kopen.

Gezien we nog een lange tocht voor de boeg hadden en dat we reeds de dag voor het begin van de oogst waren, maakten we allemaal gebruik van mijn paard en kar. Het was gezellig, iedereen converseerde over koetjes en kalfjes, behalve de dwerg die met zijn rug naar ons en de af te leggen weg zat (maar dat maakte het nu net nog gezelliger.)

Op onze weg waren we net aan een splitsing gekomen waar er een bord stond naar Grauleben. Grauleben was een groot dorp of een klein stadje (hangt er van af hoe je het bekijkt) en lag op onze weg naar Eisenthal. Maar op dat moment konden we daar nog niet veel aan denken, want…

Pal voor ons op een (te) kleine afstand midden in de lucht, hing een schedel met vlammetjes als ogen. Plots schoot de schedel vooruit en viel hij ons aan. Het eerste wat we hoorden was een doffe plof, net zoals een zak patatten op de grond valt. Het was de Dwerg die op elegante manier de kar had verlaten met zijn hoofd eerst (zijn beste armour zit namelijk op zijn hoofd, wat later zijn redding zal blijken). Omdat de schedel ons dus aanviel, maakte zochten we allemaal bescherming op en dit is natuurlijk niet op de kar. Helaas bleef ik haperen aan de rem van de kar en kwam ik ook hard neer en liep ik enkele verwondingen op. Rachna sprong ook van de kar en kwam er zonder kleerscheuren vanaf. Inglor en Nuviel gingen eventjes in de verwarring verloren. Bleek dat Inglor eerst wegdook, maar toen het paard in angst op hol sloeg, probeerde hij de teugels van het paard te grijpen. Zijn poging was niet succesvol en paard en kar gingen er wild vandoor. Helaas was het paard onbestuurbaar en vluchtte het langs enkele bomen. De kar was iets breder dan het paard en beukte dan ook tegen de bomen in met als gevolg dat het paard zich kon loswringen en weglopen en dat de kar overstag ging. Inglor kon nog net zich redden door weg te springen. Maar wat is er met Nuviel gebeurd? Nuviel bleek achteraf op de kar gebleven te zijn, zelfs toen die overstag ging. Door de val werd Nuviel zwaar gewond en had ze het bewustzijn verloren. De kar had ook zware schade opgelopen, zijnde een gebroken wiel en een gebroken as.

Na de verschillende wonden te hebben verbonden (mijn eerste stappen in de geneeskunde werden ook gezet met mijn memorabele poging om de wonden van Rachna te verzorgen.), trok Inglor er op uit om even later met het paard terug te keren. Rachna was er intussen in geslaagd om de situatie van Nuviel te stabiliseren, maar er was een betere genezer nodig om haar terug op de been te brengen. Spoed was vereist. We maakten een sleep voor het paard met behulp van enkele grote takken en een deken. Hiermee konden we Nuviel op een zo goed als mogelijke manier meenemen tot in Grauleben.

In Grauleben aangekomen, bezochten Rachna en mezelf de plaatselijke ‘wijze vrouw’, oude Georgette genaamd. We bekwamen dat zij Nuviel zou verzorgen (ook terwijl wij verder zouden trekken). Vervolgens trokken we naar de herberg, waar de rest van het gezelschap reeds was. Logies (ook voor Nuviel de komende dagen) werden geregeld. Bij het ontleden van wat er die dag gebeurd was en het spreken met de aanwezigen in de herberg kwamen we het volgende te weten:
- Dit jaar is er echt weinig verkeer in deze streek, het is net alsof de mensen wegblijven.
- Nog niet zo lang geleden is er een persoon (later kwamen we zijn naam, zijnde Johann, te weten), een seizoensarbeider, in paniek langs geweest. Hij kwam van Eisenthal. Hij dronk hier iets alvorens in allerijl verder te trekken. Hij heeft wel niet verteld waarom hij zo bang was.
- Iets met koeien en kalveren…
De Dwerg knoopte een gesprek aan met een boer en zijn twee zonen (Piefke, Herman en Seppe). Het bleken steenkappers te zijn, waarop de Dwerg begon te glunderen (eindelijk mensen van dezelfde stiel)… natuurlijk steenkappers…van molenstenen. 
Na een tijdje kwam er een militieman en een ambachtsman binnen. De herbergier had hen doorverwezen naar ons. De ambachtsman bleek een wagenmaker te zijn en zou tegen de niet al te goedkope vergoeding van 8 Gc en 4 Sc, de kar gaan ophalen, vermaken en dan met Nuviel doorzenden naar Eisenthal. De Militieman kwam ons ondervragen over onze gebeurtenissen en bevestigde ook wat we al wisten over Johann.

De volgende morgen vertrokken we in gezelschap van Piefke, Herman en Seppe, die voor het transport met hun kar instonden, naar Eisenthal. Onderweg kwamen we te weten dat de burgemeester van Eisenthal Bonvoisin noemt en dat we heel wat gereedschap en roddels kunnen terugvinden bij Astrid in haar winkel.

Net voor we Eisenthal binnenrijden, merkt Rachna een klein gedenkteken op, een soort kappelletje en ook dat er een verse hulsttak ligt. Het gedenkteken is opgericht voor een verdwenen wijnhandelaar. Dat voorspelt weinig goeds…

Als we verder rijden, blijkt de omgeving van Eisenthal onnatuurlijk stil te zijn. Niemand die in de velden bezig is, ondanks dat de oogst voor de deur staat. Binnen het binnenrijden zien we dat iedereen verzamelt is op het dorpsplein. De mensenmenigte is echt geagiteerd en staat te schreeuwen naar een goedgeklede man en een ridder op een platform.

Iedereen staat te schreeuwen en er is geen deftig woord te verstaan. Ten langen leste, neemt Skalagrim eventjes het woord (mijn oren tuutten enkele uren erna nog), waarna iedereen zweeg en dat we toch wat informatie konden inwinnen.

Het bleek dat Elise, een druivenplukster, aangevallen was door een vliegende schedel en dat hij haar ook had gebeten. Op verschillende andere ogenblikken waren er ook nog andere vliegende schedels gezien. De mensen durven het dorp niet meer te verlaten uit vrees het volgend slachtoffer te worden. De man op het platform, bleek burgemeester Henri de Bonvoisin te zijn en de ridder naast hem Parzifal van Hohenfels.

Omdat het belangrijk is dat de oogst doorgaat, kan Rachna de menigte overtuigen om onder begeleiding van de militie en onszelf terug te gaan plukken. Ondertussen doen we ook een klein verhoor, maar dit levert weinig op. Parzifal blijkt een edelmanszoon van in de buurt van Altdorf te zijn. En wegens een klein misverstand dat zo’n klein lawaaimakend ding opleverde, besliste zijn vader dat Parzifal beter voor enkele jaren van het Altdorf-toneel verdween. Wat de geschiedenis van Eisenthal betreft. De Ijswijn is een uitvinding van de Bretonnian edelman en nu burgemeester Bonvoisin. Wat de gewelddadige geschiedenis van Eisenthal betreft. Het enige dat ooit in deze streek gebeurt is, is de uitroeiing van een Chaos warband eeuwen geleden.

De oogst was nog maar net begonnen toen de eerste vliegende schedels terug opdoken. De verwachte reactie van de boeren liet niet op zich wachten en onmiddellijk vluchten ze allemaal terug naar het dorp. Ik stond tijdens de oogst moedig op de wal (aarden verhoog of klein soort muurtje) toezicht te houden, toen er vlak achter me ook een vliegende schedel verscheen. Ik kon nog net met een machtige sprong de aanval van de schedel ontwijken toen hij op me afvloog. De schedel vloog door en onmiddellijk klom ik terug op de wal met mijn wapens klaar. Maar deze keer was het niet een schedel die op me afkwam, maar een afstormende menigte (eerder meute wilde dieren) van plukkers. Ook de plaatselijke militie was aan het deelnemen aan de 500 meter sprint richting dorp (en zo te zien waren ze goed getraind, want de plukkers konden hen niet bijbenen). En in plaats dat ze de normale toegang gebruikten, wilden ze deze keer allemaal over de wal waar ik moedig plaats had genomen. Gezien het een niets ontziende menigte was (ze reageerden niet op mijn tekenen om terug te keren en het kalm aan te doen), was ik terug genoodzaakt me met een machtige sprong het vege lijf te redden. Inglor slaagde er in om met een pijl de vliegende schedel uit de lucht te halen. We stelden een onderzoek in om te zien of er iemand de schedels bestuurde. We speurden de rand van het bos af en vonden inderdaad sporen die het bos in liepen. Gezien de dorpsbewoners doodsbang zijn van het woud hebben we dan ook wel een sterk vermoeden dat het de bestuurder of meester van de schedel moet zijn. Maar het bos ingaan net als de nacht aan het vallen is, is geen goed idee, dus werd het onderzoek tot morgen stilgezet.

Rachna was ondertussen een bezoekje gaan brengen aan de winkel van Astrid. De vrouwen onder elkaar roddelden nogal wat (ik kreeg regelmatig jeuk aan mijn oren en achteraf bleek dat de Dwerg ook vlot over de tong gegaan is.). Rachna kwam wel te weten dat enkele jaren geleden een wijnhandelaar, genaamd Florian Vonreuter, zeer regelmatig langskwam. Hij zou zelfs een affaire gehad hebben met de vrouw van de burgemeester, Elisabeth. Helaas verdween hij nog niet zo lang geleden en werden enkel een deel van zijn bezittingen teruggevonden daar waar nu een klein herdenkingsteken staat.

’s Avonds werden we uitgenodigd om de burgemeester te vergezellen bij het avondmaal. Het was een lekkere wijn dat tijdens de maaltijd geserveerd werd. Wat wel opviel, is dat er geen diensters waren voor de maaltijd. Elisabeth moest alles doen en ze zag er ook niet al te gelukkig uit. Inglor probeerde zijn charmes eens uit, maar veel zijn we toch niet te weten gekomen. Om de betrokkenheid van de burgemeester of zijn vrouw bij de zaak van de vliegende schedels na te gaan, besloten we dat het best was dat er volgende dag iemand bij de burgemeester bleef en toezicht hield op hun activiteiten. Ik stelde me er voor vrijwilliger en bleef de volgende dag over alles en nog wat babbelen. Ik constateerde terug dat Elisabeth er niet al te goed uitzag, maar voor de rest gebeurde er niks speciaals. Rachna kwam de volgende dag de blauwe plekken en zo verzorgen en zo te zien behandelde de burgemeester zijn vrouw nogal ruw. Helaas konden wij daar niks aan doen. Maar ik ben aan het afdwalen. Tijdens het avondmaal, bespraken we de huidige situatie. Indien er geen oogst was, dan was dit een ramp voor het dorp. We stelden voor dat indien we de situatie konden oplossen, we alle wijn zouden kunnen inkopen. Dankzij een gezamenlijke inspanning van de ganse groep (ik weet niet hoe het kwam, maar op de een of andere manier was ik lichtelijk beneveld (het kwam niet door de wijn) en leek het helder denken me niet goed af te gaan.) konden we een voordelig contract afsluiten dat zowel goed voor het dorp (en de burgemeester) als voor de gilde (en ons gezelschap) was.

Die dag had er zich nog een onregelmatigheid zich voorgedaan. Isolde, een lokale schoonheid en tevens het liefje van Parzifal, kreeg om de een of andere reden (ze wou het dorp verlaten en alle middelen waren hiervoor toegelaten) een crush op me. Dit bracht twee ongemakken met zich mee. Ten eerste, Parzifal bleek nogal van de jaloerse kant, maar gelukkig is zijn conditie niet zo schitterend (zijn uithoudingsvermogen tijdens het lopen licht ver onder het mijne…). Ten tweede, het kost me geld. Enigste manier om hiervan af te geraken was ofwel Parzifal uitschakelen (wat niet echt aan te raden is, gezien hij van adel is) ofwel Parzifal met eer overladen en hem terugzenden naar origine (en Isolde meezenden natuurlijk). Maar deze zaken zijn niet van het allerhoogste belang. De oogst binnen halen en gans deze miserie overleven.

De volgende morgen stonden we met het krieken van de dag op en deden we vlug een verdeling van het werk. Inglor en Skalagrim zouden toezicht houden op de tweede poging om te oogsten. Karen zou Peterke (de achtergrond is me vaag, maar had iets met zijn ouders en de schedels te maken) gaan opzoeken in de hoop meer te weten te komen over de schedel en ik zou de burgemeester met zijn vrouw gezelschap houden. Mijn objectief was te weten te komen of de burgemeester of zijn vrouw iets te maken hadden met de vliegende schedel en wat er precies aan de hand was tussen die twee.

Zoals reeds eerder vermeld, hield ik gedurende gans de dag de burgemeester en zijn vrouw in het oog, maar geen enkele was lang genoeg uit mijn zicht verdwenen om ook maar iets te maken te kunnen hebben met de schedel. Maar er heerst wel een ongemakkelijke spanning tussen die twee. Misschien had die vermoedelijke affaire met de wijnhandelaar er iets mee te maken.

Met een beetje overtuigingskracht was Karen te weten gekomen dat Petertje iets te maken had met de sporen naar en in het bos. Hij ging er namelijk geregeld gaan vechten om later zijn ouders te kunnen wreken. Ook had hij daar enkele dingen gezien waar hij eigenlijk nog een beetje te klein voor was. Het betrof Isolde en Parzifal en meer woorden hoeven we er ook niet aan vuil te maken.

Met de oogst ging het minder goed. De boeren waren nog niet lang aan het plukken toen er deze keer drie schedels boven de bomen kwamen aanzweven. Een schedel was die van een grote rat, een tweede die van een mens en de derde had een gewei. Opnieuw werd het snelheidsrecord terugtrekken verbeterd. Helaas was er deze keer ook een slachtoffer, Lisa werd ernstig gewond toen een schedel haar aanviel. Maar dankzij de zorgen die haar verstrekt werden kwam ze enkele dagen later er terug boven op.

Onze reactie op de aanval van de schedels was evenwel een spontane ondoordachte reactie. Toen de schedels zich terugtrokken, besloten we ze te volgen. Pas laat op de avond kwamen we terug uit het woud. Wat er in het woud gebeurde wens ik niet te vertellen, maar ik wil wel meegeven dat de verhalen over een verloren gelopen elf waywatcher wel eens een hoog waarheidsgehalte kan bevatten.)

Het werd een rustige nacht en onze derde dag in het dorp begon zeer positief. Nuviel kwam in het dorp aan en had mijn kar terug meegebracht. Ons goed humeur werd echter al heel snel somberder toen iemand op de deur van de burgemeester een gekerfde boodschap vond: “Dood aan Bonvoisin”. Dit voorspelt weinig goeds. Het was dan ook maar beter dat de burgemeester veilig in zijn woning bleef.

Deze dag werd er niet geoogst, maar wel druk plannen gemaakt. Uiteindelijk maakten we HET PLAN op. HET PLAN bestond er in dat we ons in kleine groepjes zouden verdelen en proberen de schedels te vangen door er netten over te gooien terwijl ze aanvallen. Na het vangen zouden we ze vastbinden met een touw en ze volgen wanneer ze worden teruggeroepen.

De volgende dag was iedereen van de partij. De seizoensarbeiders begonnen terug met de oogst en wij verspreidden ons over het veld. Mijn netpartner was Parzifal. We hadden een gespannen verbond gesloten omdat de situatie het vereiste.

Zoals verwacht duurde het niet lang alvorens de schedels terug aan kwamen gevlogen. Hoe het met de andere ploegen ging weet ik niet, maar de schedel die ons aanviel, was het dupe. Parzifal bleek in het heetst van de strijd toch niet zo moedig te zijn. Toen de schedel aanviel bleef hij als verstijfd staan. Ik kon hem nog net uit de weg duwen en het net over de schedel werpen. Parzifal kwam terug bij zinnen en tezamen slaagden we er in om de schedel in bedwang te houden en er een touw aan te binden. De twee andere schedels waren ook in gevangschap gezet door de andere ploegen.

Na ons georganiseerd te hebben vertrokken we geleid door de schedels in het woud. Na een hele tijd lopen, kwamen we de eerste tekenen van menselijke aanwezigheid tegen. Er lag langs een open ruimte gekapt en samengebonden hout. Waarschijnlijk was dit het werk van één persoon gezien de weinige sporen.

We volgden de schedels verder en kwamen in de heuvels aan een soort grottencomplex. We bonden de twee minst actieve schedels goed vast aan een stevige boom en volgden de actiefste schedel in de richting van een diepe grot. De gang die we zagen in de grot was een tien à vijftien meter lang alvorens een bocht te maken en uit het zicht te verdwijnen. In de gang brandde er wel hier en daar een oranje licht en het leek net alsof het uit een schedel kwam. Nuviel deed een klein testje door een pijl op een zo’n lichtschedel te schieten. De schedel doofde onmiddellijk toen hij kapotgeschoten werd.

Net toen we onze eerste stappen in de grot aan het zetten waren, merkte ik enkele donkere gedaanten op net buiten de grot. Ik liet onmiddellijk onze groep halt houden en zich vlug terugtrekken uit de grot. Mijn gevoel vertelde me dat het hier om vrienden ging, anders waren we al lang aangevallen en in de grot gedreven geweest.

Behoedzaam naderden we de anderen. Het bleek om een groep witchhunters te gaan vergezeld van een of andere slayer.

Toen we de anderen genaderd waren, kwam de leider opeens op ons af en verkocht Landau een dreun. Landau was een zot die we in het dorp hadden gevonden. Regelmatig leek hij in een onbegrijpelijk rare taal te spreken. Op de een of andere manier moet hij toch dapperder (of gewoonweg zotter) zijn dan de rest van de bevolking, want hij hield ons tezamen met Parzifal (die het deed om zijn eigen eer te redden) gezelschap op ons onderzoek. De leider van de witchhunters had Landau dus een dreun verkocht en liet onmiddellijk één van zijn mannen afkomen met een doos. Ze maken Landau het zakje dat rond zijn hals hing afhandig en steken het in de doos dat ze daarna goed op slot doen.

Landau lijkt plots zijn verstand terug gevonden te hebben en neemt ons heel aandachtig op. Daarna zet hij het op een lopen in de richting van de grot. Nog voordat iemand anders iets kan doen, heeft Skalagrim één van zijn werpbijlen genomen en het achter Landau geslingerd. De bijl maakt enkele omwentelingen om vervolgens zich volledig in de rug van Landau te boren. Landau is dan ook al dood voordat hij de grond raakt. Skalagrim laat een brede grijns zien en krijgt een gemoedelijke schouderklop van de slayer.

De witchhunters waren hier aanwezig omdat er een gerucht rondging dat er een Bright Wizard zich in de buurt zou ophouden. Het zou om de befaamde Christian von Reuter gaan. En noemt die verdwenen handelaar nu net ook niet von Reuter??

Plots zakt één van de helpers van de witchhunters in elkaar. Een kruisboogschicht stak uit zijn borst. De bodyguard van de magiër was naar buiten gekomen en had ons natuurlijk opgemerkt. Vervolgens riep hij de hulp van zijn meester.


Op dit moment bestond ons gezelschap uit de volgende personen: Parzifal, 2 handlangers van de witchhunter met kruisbogen in hun handen, de dodelijk gewonde handlanger, Rachna, Nuviel, Skalagrim, de Witchhunter, de slayer Furgil en mezelf.

Toen de magiër buitenkwam slingerde hij onmiddellijk drie vuurbollen in onze richting. Parzifal, de witchhunter en Nuviel werden geraakt, maar wij bleven in de richting van de slechterikken doorgaan.

Inglor raakte de bodyguard met een pijl, maar deze bleek er weinig last van te hebben. Toen onze eerste mannen toekwamen, sloeg de magiër Parzifal in één keer met een helder vlammend zwaard.

Ook Skalagrim moet er aan geloven. Net voordat Skalagrim bij de bodyguard aankwam, haalde de bodyguard een immens zwaard van achter zijn rug te voorschijn. Skalagrim kon de slag van de bodyguard niet meer ontwijken en ving het dan ook pal met zijn helm op. Laten we zeggen dat de helm niet meer herbruikbaar is, maar de dwerg overleefde het wonderwel.

Furgil kon dit toch niet laten gebeuren, één van zijn broeders onderuit gehaald. Met een ware doodsverachting wierp hij zich op de magiër en sloeg de tovenaar zo goed als dood.

De witchhunter had het wat moeilijker met de bodyguard maar uiteindelijk liet ook deze het leven.

Met zijn laatste adem vroeg de magiër of hij er in geslaagd was om de oogst te verpesten uit wraak voor de dood van zijn broer. Om te verhinderen dat hij later zou rondspoken, hebben we hem maar vlug gerustgesteld.